weimar

de oorlog
nauwelijks te boven 

keek je nog steeds
angstig uit je gaten

nooit meer oorlog

bouwde je je huis
op idealen

dacht je rijk te zijn

maar hongerende magen
bleven leeg

en al die lagen verf
mochten niet baten

veel te laat en
ook niks in de gaten

vielen al je ledematen

aangezicht geschonden

stortte neer.

je werd
in stukken hier
en brokken daar

teruggevonden

en met liefde
meegenomen

opgelapt

gelakt

en toen weer
in elkaar gezet.

je zegt
ik ben weer

helemaal de oude

maar die beelden
van de oorlog

nauwelijks te boven 

kijk je nog steeds
angstig uit je gaten

gaten raak je
nooit meer kwijt.

~ voor weimar van marcel prins